Walnootboom

Soms zie je van die pareltjes op tv. In het nieuwe programma de Vooravond waren onlangs Glenn de Randamie beter bekend als Typhoon en Paskal Jakobsen van Bløf te gast. Glenn en Paskal kennen elkaar al een tijdje en hadden eerder het nummer “Wereld van Verschil” samengedaan. Dat smaakte blijkbaar naar meer. Glenn had een nieuw nummer geschreven dat nog niet helemaal rond was waarvan hij dacht dat Paskal dat wel mooi zou vinden. Dat bleek ook zo te zijn en in de Vooravond kwamen ze het samen zingen. Het was een persoonlijk lied. Op de vraag waar het over ging moest Glenn een beetje lachen. Hoe ik het interpreteerde was: ‘Hoe leg je dat uit?’ Hij zei:

‘Wat zou je tegen je jongere ik zeggen?’

Tegen degene die nog allerlei worstelingen had, vragen, diepe onzekerheden. We maken allemaal pieken en dalen mee. Glenn heeft een burn-out gehad en ook Paskal had een periode gehad waarin het minder goed met hem ging. Nu wisten ze zoveel meer. Wat zou je vanuit die wetenschap tegen je jongere zelf willen zeggen? Het ging over verzachting, heling. Jezelf teruggeven aan jezelf. Mooie woorden. Glenn vertelde dat het ook vloeiend is. Soms vergeet je weer hoe het zat. Dan is het fijn om daar met zachtheid mee om te kunnen gaan. Pascal herkende dat. Hij vertelde dat hij in het begin van zijn carrière eigenlijk niet kon genieten. Bløf was toen nog niet zo’n goede band en had een beperkt repertoire. Daardoor moesten ze constant op de toppen van hun kunnen presteren. Hij had het gevoel dat het nooit goed genoeg was. Dat heeft hij nu niet meer. Als hij nu het podium opgaat denkt hij: ‘Wat fijn dat ik zo goed kan zingen’. Het overkomt hem ook weleens dat hij iets niet zuiver zingt, maar hij heeft geleerd om minder hard voor zichzelf te zijn. Het is niet langer zo dat het allemaal niet deugt, hij probeert het gewoon in het volgende refrein een beetje beter. Het gaat om wat meer ademhalen.

Hoe bevrijdend is dat?

Het zijn universele thema’s, iedereen herkent ze wel. Maar oh wat kunnen we daarmee worstelen. Die stoorzender in ons hoofd die maar blijft praten, oordelen, afkeuren. Ik herken het bij mezelf en bij veel van mijn cliënten. Het is fijn als mensen zoals Glenn en Paskal zo open hierover zijn. Want ze raken er iets mee aan. Laten zien dat ook zìj worstelen, dat ze een crisis hebben meegemaakt en dat ze zichzelf hervonden hebben. Dat ze nog weleens verdwalen maar ook weer kunnen terugkeren, met zachtheid. In het refrein klinkt dat als:

Je bent op tijd
Ga liggen in het gras
Je bent mijn eregast
En nu ik jou gevonden heb
Ben jij precies op tijd
Voor alles wat er was
M’n hart, m’n vriend, m’n eregast
Omdat ik jou gevonden heb

En dan zie je Diamanten druppels aan de takken, als nieuw gemaakt. Luister naar dit prachtige wijze poëtische lied, Walnootboom, neurie het als je wakker wordt en laat de tekst tot je spreken. Je bent jouw eigen eregast.

Klik hieronder voor het nummer “De Walnootboom“.